Της Αθηνάς Κοροβέση
Μια κατάσταση ανομίας ποτέ δεν είναι θεμιτή. Άλλωστε και η ίδια η λέξη αυτό πρεσβεύει. Όταν καταλήγει να εκφέρεται ωστόσο, μία υπόνοια ανομίας μάλλον ενυπάρχει στην εκάστοτε κοινωνία. Όταν μάλιστα το επιχείρημα της ύπαρξης ανομίας υπεισέρχεται στην ατζέντα της πολιτικής ζωής, αλλά και στην καθημερινότητα των πολιτών, τότε τα πράγματα μάλλον σοβαρεύουν.
Ο ισχυρισμός περί ύπαρξης μίας κατάστασης όπου η έλλειψη νόμων, και δη η μη εφαρμογή τους, στιγματίζουν μία κοινωνία, αποτελεί βαρυσήμαντη δήλωση που αγγίζει τα όρια της καταγγελίας. Ειδικότερα δε στην περίπτωση που το επιχείρημα αυτό έχει πολιτικό μανδύα.
Τα εγκληματικής φύσης περιστατικά που παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα, πυροδοτούν τη σχετική συζήτηση, με την αντιπαράθεση σαν ανεβάζει το πολιτικό θερμόμετρο στα ύψη. Εξίσου αναμενόμενα όλα αυτά, όπως ακριβώς και η καταδίκη ειδεχθών πράξεων, όπως η λεηλασία προσωπικής περιουσίας, ένας ξυλοδαρμός, μία απαγωγή, μία απόπειρα δολοφονίας, μία εν τέλει δολοφονική πράξη.
Ένα “status quo” ανομίας λοιπόν αφορά πολλά περιστατικά. Η κατάσταση μπορεί να ξέφυγε με την δολοφονία Ζαφειρόπουλου, ωστόσο τα “σημάδια” της η ανομία τα δείχνει χρόνια. Στις σχεδόν καθημερινές συγκρούσεις στα Εξάρχεια, στους τραμπουκισμούς στις κατά τα άλλα φιλειρηνικές συγκεντρώσεις, στους χώρους των πανεπιστημίων, ακόμα και στα περιστατικά καθημερινής μικροπαραβατικότητας. Προφανώς η συσχέτιση όλων των προηγουμένων δεν είναι ίδια μεταξύ τους, ωστόσο η “κατάσταση ανομίας” βλέπουμε ότι είναι παντού, με λιγότερη ή περισσότερη απόχρωση.
Πολλά από τα εν λόγω περιστατικά δεν μπορούν δυστυχώς να αποφευχθούν. Κάποια όμως θα μπορούσαν. Και μπορεί οι απανταχού δηλώσεις-καταγγελίες για την ύπαρξη ανομίας να καταγράφονται, αρκούν όμως για να επανέλθει η κοινωνία στην ορθή της πορεία, αν όντως διαστρεβλώθηκε από την ανομία; Σίγουρα δεν αρκούν.
Σε κάθε περίπτωση, τα πρόσφατα περιστατικά που βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας, φανερώνουν μία διολίσθηση σε ένα “καθεστώς γενικευμένης ανομίας”. Που μπορεί να εξηγηθεί τόσο από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, όσο και από το ίδιο το δικονομικό σύστημα, αν παραμερίσει κανείς για λίγο την ροπή της ανθρώπινης φύσης προς την επιβίωση με κάθε δυνατό τρόπο.
Η παράμετρος του λαϊκισμού δυστυχώς δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε από την εν λόγω συζήτηση. Καθώς μία “κατάσταση γενικευμένης ανομίας” φανερώνει, όπως και να ‘χει, και στοιχεία ανεκτικότητας.
Για περιστατικά που άνετα λαμβάνουν χώρα σε κράτη με θεσμικό έλλειμμα. Και δυστυχώς, και σε εκείνα που μεταλαμπάδευσαν τις έννοιες της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας.
Πρώτη δημοσίευση: ysterografa.gr
24/10/2017
